Kamperen in een ‘pop-upcaravan’

We willen de komende dagen de Maas volgen, 40 kilometer lang van onder Maastricht tot Kessenich bij Kinrooi. Vlak onder de stad hebben we keuze uit een tiental campings om aan onze tocht te beginnen. Helaas mogen we door de coronamaatregelen niet in Nederland overnachten. We beslissen om netjes in België te slapen en overdag grenshoppend bij onze Nederlandse vrienden langs te gaan. Onze eerste nacht brengen we door op zo’n 25 kilometer van Maastricht, in het charmante Voerdorpje Remersdaal.

Vouwwagen of caravan?

Maar eerst op naar Lommel, waar Rudi Stevens van Depolim Motorhomes ons tijdelijk huisje heeft klaargezet. Het heeft iets van een futuristisch ruimteschip, met zijn strakke, witte look. Rudi glundert: ‘We zijn de eerste verdeler van de TakeOff in België.’ Het nieuwe kampeerconcept combineert de principes van een vouwwagen met die van een traditionele caravan. De bedenkers van het Nederlandse Easy Caravanning willen zo een nieuwe kampeergeneratie starten. Is de ‘vouwcaravan’ geboren?

‘Uitklappen zoals een vouwwagen, maar véél eenvoudiger en sneller. Mét geïntegreerd keukentje, zodat je ook on the road even een koffie maakt’, vertelt Rudi. Interessant, want wij zijn het vooral gewend om met de camper op pad te gaan en dan kan je makkelijk gaan en staan waar je wil. ‘Vergis je niet, het wordt voor jullie wat back to basics de komende dagen,’ lacht Rudi, want dit kampeerprincipe is minder ‘luxueus’. Het model heeft geen vast bed, wel een zitbank die je omvormt. Tafel naar omlaag, kussens herschikken en daar is je bed! Ook zullen we geen vast dak boven ons hoofd hebben, wel een tentframe. 

De binnenkant oogt klein, maar zit vernuftig in elkaar. In een kastje is een draagbaar toilet verstopt en er zijn ingebouwde aanraaklichtjes in het plafond. In één van de lades zit een stevig gasvuurtje. Dat klik je eenvoudig in de gasleiding, die naar de laadruimte achteraan loopt. Daarin zitten, naast een gasfles, ook de delen van de voortent en de slinger waarmee je de steunpootjes van de vouwcaravan uitdraait. We krijgen ook een elektrisch verwarmertje mee. ‘Het zou fris kunnen worden’, meent Rudi. Na uitgebreide uitleg over opbouwen en dichtklappen, en een goedkeurende blaf van Warre, hangen we het ruimtevaartuig aan de trekhaak.

Mooiste wandelroute van Vlaanderen

Bram rijdt. Hij fluisterde me op voorhand toe: ‘Wat is dat ding groot.’ Na amper een kwartiertje is hij al overtuigd. Want hoewel onze auto plots ongeveer 5 meter langer is, door de aanhangstang en TakeOff zelf, merk je dat amper. Het geheel is niet breder dan onze wagen, waardoor je goed zicht naar achteren behoudt. ‘Achteruitrijden is kinderspel’, schrijft Easy Caravanning op zijn website en da’s niet gelogen. Bram manoeuvreert ons huisje netjes op de staanplaats van camping Natuurlijk Limburg in Remersdaal, in hartje Voeren.

‘Binnen 30 seconden klaar voor gebruik.’ Benieuwd of dat ons zal lukken? Het klopt, de bak vouwt inderdaad in een handomdraai open. Je kan het bijna niet fout doen, vergelijk het met een pop-uptent. Daarna sluiten we de elektriciteit aan, draaien de steunpootjes uit, halen onze kampeertafel en -stoeltjes boven, zetten het keukentje met gasvuur alvast klaar voor vanavond en ritsen de luifel aan de deuropening vast. In totaal zijn we een halfuur zoet. Aan een rustig tempo, want we zijn niet gehaast.  

Morgen beginnen we aan onze Maasexpeditie, maar ook vandaag willen we verkennen. We rijden naar Sint-Martens-Voeren – zonder TakeOff en nog geen 10 minuutjes verderop – voor de zogenaamde Bronnenwandeling, in 2012 verkozen tot mooiste wandelroute in tv-programma Vlaanderen Vakantieland. Niet zonder reden, met 8,5 kilometer lang knappe uitzichten, holle wegen, bronnetjes en beekjes, fotogenieke huisjes en karakteristieke dorpskernen. We komen niemand tegen.

Op de even rustige camping maken we het bij terugkeer gezellig: sfeerverlichting aan, koken op het handige vuurtje en klinken op een eerste geslaagde dag. We vormen de zitbank om tot bed en zetten het verwarmertje even aan, want het wordt inderdaad wat frisjes. Warre krijgt een slaapplek onder het bed – daar is plaats genoeg – en we kruipen in onze intussen lekker warme ‘tentcaravan’.

Hoge toppen bij Maastricht

Na een slow coffee en verse koffiekoeken pakken we onze spullen bij elkaar om ons Maasavontuur écht te starten. Vuurtje terug in de lade, gordijntjes afrollen, knoppen van de lades indrukken, elastieken bevestigen die het tentframe netjes naar binnen trekken en het geheel goed dichtklappen tot je een klik hoort. Het gaat vlot.

We volgen nauwgezet de gekregen instructies en zetten koers richting Maastricht voor een wandeling bij de Sint-Pietersberg. Aan het eigenlijke startpunt, bij het fort, kunnen we niet parkeren door de korte plaatsen. Een camper kan je bijna overal kwijt, maar nu is het even zoeken. We parkeren langs de kant van de weg, met de wielklem op, en pikken bij Buitengoed Slavante in op de wandellus.

De Sint-Pietersberg is eigenlijk geen berg, wel een plateau uitgesneden door de Maas. Je loopt constant op hoogte, aan je voeten strekt de stad Maastricht zich uit. Onderweg zie je kalkhellingen, valleien en een mergelgroeve. Op de top van de berg prijkt fort Sint-Pieter, dat de stad verdedigde bij het begin van 18^e eeuw. Nu kan je het fort en zijn gangenstelsel bezoeken. Zonder hond helaas. We picknicken onderweg, met uitzicht op de Maas. Hier wordt een mens rustig van!

Naar onze tweede overnachtingsplek in Kinrooi is het een uurtje rijden en dat doen we zo veel mogelijk met de Maas in ons blikveld. We rijden afwisselend door België en Nederland, langs de Maasdorpjes Smeermaas, Rekem, Urmond en Born. Onderweg merkt Bram dat de TakeOff lichtjes open lijkt. Wat als onze space shuttle dadelijk omhoog vliegt? We stoppen en duwen nog eens stevig aan. Daarna blijft het systeem de hele rit keurig toe. Oef! Bij Maaseik steken we de rivier weer over naar België.

Wijnproeven in de Maasvallei

Een mooie oprijlaan vol bomen leidt ons in Kinrooi naar camping Papillon, die recent nieuwe uitbaters kreeg. Dit wordt onze uitvalsbasis om nog meer Maas op te snuiven. We zetten ons pop-uphuisje opnieuw op en hebben bekijks – het is nu eenmaal iets speciaals. De opbouw gaat nóg vlotter dan gisterenavond. Dit went wel. ‘Toch eens kijken om aan te kopen’, zeggen onze nieuwsgierige kampeerburen, die al jaren met een vouwwagen reizen. ‘Wij doen er nog altijd anderhalf uur over om de boel recht te zetten.’

We rijden nog even richting Aldeneik, zes kilometer verderop, één van de idyllische dorpen langs de Belgische kant, van waaruit je RivierPark Maasvallei het best ontdekt. Het park strekt zich uit van Maastricht tot Kessenich bij Kinrooi: 40 kilometer lang een wirwar van rivierarmen, plassen, struinnatuur, moerasjes en pittoreske dorpjes. We wandelen langs een heldere waterplas en door de dorpskern van Aldeneik. Daar leren we bij over de druiventeelt in de Maasvallei en proeven we wijn bij domein Aldeneyck.

’s Avonds schuiven we de voeten onder tafel bij de splinternieuwe bistro van camping Papillon, waar je altijd welkom bent, ook als je niet kampeert. ‘De mooiste zonsondergang zie je hier’, vertelt campinguitbater Bert enthousiast. We laten het ons smaken op het gezellig terras, met zicht op het meertje waarin je bij mooi weer kan zwemmen. De zon gaat onder en het water kleurt roze-oranje.

Einde van België

‘Goeiemorgen!’ Bert levert besteld brood bij ons huisje-op-wielen. Vooraleer we de camping verlaten en huiswaarts keren, rijden we eerst nog naar Kessenich, een ander dichtbijgelegen toegangsdorp van het RivierPark. Van daaruit wandelen we opnieuw meteen het weidse rivierlandschap in. Hier grazen in sommige periodes konikpaarden en gallowayrunderen. In de verte dobberen zeilbootjes, we zien fluisterboten en kano’s. Hier en daar spring je makkelijk in het water. Warre twijfelt niet, want het is warm. We komen bij het ‘Einde van België’, overal rondom ons is water. Aan de horizon blinkt links de kerk van Kessenich en rechts die van het Nederlandse Thorn, waar we heen stappen.

Thorn is een klein vestingstadje, net over de grens. Vroeger een mini vorstendom, tegenwoordig een must see door de witgeschilderde karaktervolle huizen en geplaveide straatjes. De panden kregen hun witte kleur door de belasting die de Fransen eind 18^e eeuw invoerden. Eentje die afhankelijk was van de grootte van de ramen. Velen konden die taks niet betalen: ze metselden de vensters kleiner en schilderden hun huizen vervolgens wit, zodat het verschil tussen de oude en nieuwe stenen verdween.

In het witte stadje gonst het van de gezelligheid op de terrasjes. We dwalen door de straatjes en lunchen op de rustige binnenplaats van restaurant La Ville Blanche. Nog een laatste stukje wandelen, terug naar de camping en er de vouwcaravan inklappen. We dubbelchecken deze keer of hij wel degelijk goed dicht is, want we willen natuurlijk niet écht een take-off van ons futuristische vaartuig.