Voor anker in Gravelines

Donderdag

Om ten volle van ons lange weekend te genieten vertrekken we al op donderdagavond. Vooraf hadden we beslist dat we zouden overnachten in Ieper aan de Zillebekevijver. Best wel spannend, gaat er nog een plaatsje vrij zijn? Het is de eerste keer dat we met een camper reizen, maar we maken ons geen zorgen. We hebben eten, drank, een toilet en slaapplaats bij ons.
Dat ‘s avonds rijden blijkt een goed idee. Er is geen verkeer en Bart kan zo wat wennen aan het toch wel lompe ding om te besturen. En dan in Ieper: wat een service. De camperplaats is in het donker goed zichtbaar, met een helder verlicht bordje ‘vrij’. We staan voor de slagboom en kijken wat ze nodig hebben. Gewoon onze bankkaart in de automaat steken volstaat om een plaatsje te bemachtigen. Parkeren lukt, in de regen de elektriciteit aansluiten ook. Ontwaken doen we met zicht op het meer. Uitgerust rijden we verder richting Frankrijk.

Vrijdag

We rijden nog even om naar het provinciaal domein De Palingbeek in Zillebeke. Dat hadden we niet gepland, maar dat is natuurlijk het grote voordeel van reizen met de camper. We parkeren op een boogscheut van de expo CWXRM, ofwel Coming World Remember Me. Dit jaar is het honderd jaar geleden dat er een einde kwam aan WO I. Op Belgische bodem vielen 600.000 doden, en om de herinnering aan de slachtoffers levend te houden, ontwierp kunstenaar Koen Vanmechelen in het provinciaal domein de landart-installatie Coming World Remember Me. Je ziet hier 600.000 terracotta figuren, eentje voor elk slachtoffer. Tot eind 2018 kan je een wandeling maken rond de landschapskunst, en die loont de moeite. Je hoort op verschillende punten van het traject oorlogspoëzie en eindigt op een uitkijkbrug, met een mooi uitzicht op het kunstwerk. De camper parkeren op wandelafstand van de expo is dus een goed idee.
Het is lekker warm en we beslissen om door te rijden naar onze slaapplaats in Gravelines om op ons gemak buiten te koken. De rit gaat via Poperinge tot in Steenvoorde over de N225 richting Duinkerke. Hier doen we inkopen bij Auchan.

In Gravelines kiezen we voor een camperplaats aan de jachthaven, op wandelafstand van de oude stad.

De combinatie van buiten koken met onze wok op gas en ons keukentje in de camper is ideaal. We hebben ook plaats om onze tafel en stoelen buiten te zetten. Goed dat we nog even van de zon hebben genoten, want na het eten verdwijnt ze en wordt het koud. We trekken de oude stad in voor een avondwandeling, maar moeten die noodgedwongen kort houden: het begint te regenen. Geen paniek: we zijn best moe van onze eerste dag en trekken ons zonder morren terug in de camper met een boek. Lezen met op de achtergrond het getik van de regen op de camper: heerlijk.
De nacht op onze camperplaats verloopt daarentegen niet zoals verwacht. Het leek een rustige plek, maar ’s ochtends is er toch best veel lawaai. Tussen de parking en het water rijden er bussen en een plaatselijke boer vond het nodig om het grasveld aan onze camper ‘s morgens omstreeks 6 uur te maaien. Opnieuw wordt duidelijk dat reizen met de camper een avontuur is dat alle kanten op kan.

Zaterdag

De croissants en het krokante stokbrood van de bakker in de oude stad doen ons het vroeg ontwaken snel vergeten, en na nog een kop koffie trekken we richting stadswallen. Een aanrader voor wie van rust en de natuur houdt. Langs het water wandelen we stukken op en naast de wallen, over de loopbrug tot aan de stadspoort, door volkstuintjes en op grindwegen tot in het centrum voor een bezoek aan de toeristische dienst. Een vriendelijke dame geeft ons folders mee van restaurants, campings en twee toffe wandelingen. Een duidelijke Nederlandstalige routebeschrijving maakt het leuk voor wie met kinderen op stap is. In het hoogseizoen kan je de oude stad ook vanop het water of met een treintje verkennen.
De Belforttoren en Le Musée du dessin die we op onze wandeling passeren, hebben beperkte openingsuren, check die dus zeker vooraf als je ze wil bezoeken. De tuinen langs de route kunnen we wel bewonderen. Veel kleurrijke bloemen en struiken in Le Jardin de la Liberté, Le Jardin Carrot en Le Belvédère. We sluiten onze wandeling af met een bezoek aan de grote markt vlak voor het stadhuis. Hier kiezen we een terras in de zon. Een sympathieke ober brengt ons een ijsgekoelde Ricard, een glas rosé en frisdrank, en dat allemaal voor democratische prijzen.

Het strand is hier toch wel anders dan bij ons. Veel ruwer, met korte stukken dijk maar vooral veel groen. Daartussen ligt Camping des Dunes, waar wij deze nacht slapen. We krijgen er een stukje gras om onze camper op te zetten. Geen auto’s of bussen in de buurt, we hopen op een deugddoende nacht.

Op het einde van de dijk staat een vuurtoren te blinken. Bart kijkt nu al uit naar het blauwe uur om die te fotograferen. Een telefoontje naar Sabine of Frank zal nodig zijn, want het weer werkt niet mee. Het is koud, bewolkt en mistig. We beslissen om ‘s avonds in een restaurantje langs het water te eten. De mosselen zijn klein maar lekker, ze worden hier onder andere geserveerd met Maroilles, een kaas die in de streek gemaakt wordt. Die is sterk van smaak, ideaal bij mosselen.

Zondag

We wilden eigenlijk een wandeling maken op de pier, maar door de regen en de mist zien we geen hand voor ogen. We vertrekken dus maar richting Boulogne-sur-Mer. Onderweg komen we langs de ‘Jan Baert’. Dat is een replica van een zeventiende-eeuws zeilschip die wordt gebouwd net buiten de haven van Gravelines, te midden van een historisch recreatiepark. De kinderen kunnen er via een vragenlijst en kruiswoordraadsel bewijzen dat ze een echte kaper zijn en mogen dan aan boord. Rond het schip is een artisanaal dorp gebouwd waar oude ambachten herleven. Je kan er zalm bestellen die ter plaatse gerookt is met het zaagsel en de vele eikenhoutsnippers die overblijven na de houtbewerking. Vandaag is alle vis helaas uitverkocht.

Tussen Calais en Boulogne-sur-Mer ligt een kustweg met indrukwekkende stopplaatsen langs Cap Blanc-Nez en Cap Gris-Nez. Bij goed weer zie je vanaf de krijtrotsen Engeland. Wij konden geen 100 meter ver kijken, zelfs de zee zagen we niet, we hoorden alleen het geluid van de golven.

Met zo’n weer kan je beter naar binnen gaan, en dus trekken we naar Nausicaä, Nationaal Centrum van de Zee. Het complex bezoek je met een gezinskaart voor 67 euro, niet goedkoop maar voor ons wel speciaal. Voor Bart en de kinderen die graag foto’s nemen, zijn de kleurrijke vissen, het strand van de pinguïns, de tunnel van de zeeleeuwen en haaien mooie motieven. Het aaibassin van de roggen zullen we niet snel vergeten. Voelen hoe glad die dieren zijn, hoe ze om aandacht vragen is vreemd, maar o zo leuk. Vanavond staat er geen rog op het menu, dat is zeker.

Op zondag nemen we ook nog een kijkje in het natuurreservaat dat in een derde deel van Gravelines ligt: Grand-Fort-Philippe. We zoeken een slaapplaats in de buurt van Oye-Plage en rijden langs de Route des Dunes, waar drie campings zijn. In het laagseizoen zijn die na 19 uur al dicht. Uiteindelijk kiezen we voor een camperplaats niet ver van de monding van de Aa. Langs deze route zijn de gratis camperplaatsen talrijk. Onze nieuwe slaapplaats ligt recht tegenover Camping de la Plage, op een boogscheut van de dorpskern van Grand-Fort-Philippe. Morgen opnieuw verse croissants op de ontbijttafel.

Maandag

Alle campers zijn al weg als wij opstaan. De kinderen stonden erop dat ik tot negen uur bleef liggen. Geen slecht idee blijkt achteraf, want tegen dan zijn de regenwolken weg. We profiteren ervan om de grote toer in het natuurreservaat te doen. We starten bij het gehucht Les Escardines, waar een eendenvijver is (neem zeker oud brood mee!). Een pad dwars door doornige begroeiing leidt ons naar het strand. We horen hier veel dieren, maar zien ze niet. En dan ineens zijn we in de duinen, met een adembenemend zicht over de vele plassen en lage struiken. Hier zijn een verrekijker of telelens een meerwaarde, want je weet nooit welk zeldzaam dier je in de verte ziet.

Het pad langs het Maison dans la Dune tot aan de vogelhutten verloopt over houten planken. Die rusten op palen zodat de kleine dieren eronderdoor kunnen. Om de koeien en paarden van dichtbij te zien moet je soms geduld én wat geluk hebben.

Om in het thema van de dieren te blijven bezoeken we op de terugweg het Parc Zoologique in Duinkerke. Midden in de stad biedt dit park onderdak aan 250 dieren. De route doorheen het park brengt ons langs otters en rendieren en tussendoor passeert er een trotse pauw. Halverwege mogen kinderen de dwerggeitjes kammen. Van sommige dieren vermoeden we dat ze hier rustig hun oude dag doorbrengen, mooi om te zien hoe twee varkens samen liggen te knorren in de zon. Dit park kan je bezoeken voor 10 euro per gezin en je kan er gemakkelijk twee uur blijven als je alles wilt zien. De perfecte afsluiter van onze eerste campervakantie.